Ο θάνατος της γριούλας "επισυνέβη" στην αίθουσα αναμονής των εξωτερικών ιατρείων κάποιου νοσοκομείου.
Κάθονταν εκεί, μοναχούλα, περιμένοντας τη σειρά της, πέρασ' ο χάρος και πήρε την ψυχούλα της.
Το λιπόσαρκο κορμί της έγειρε λίγο μπροστά, τα μάτια της έκλεισαν, η αναπνοή της σταμάτησε.
Στα διπλανά καθίσματα κάμποσοι άλλοι αναμένοντες.
«Νομίσαμε πως τήν πήρε ο ύπνος», δικαιολογήθηκαν.
Αναρωτιέστε γιατί χρειάζονταν να δικαιολογηθούν;;;
Μα γιατί το ότι είχε πεθάνει το "ανακάλυψε" ένας νοσοκόμος μία και μισή ώρα αργότερα από το θάνατό της...
Μιάμισυ ώρα εκεί, ακίνητη, σκυμμένη, χωρίς πνοή και κανείς ΔΙΠΛΑΝΟΣ δεν τής έδωσε σημασία.
Κι ύστερα σού λέει... «ο θεός κι ο γείτονας»...
Ποιός «θεός» και ποιός «γείτονας» στην εαυτουλική μας κοινωνία;;;
Καιρός να κοιταχτούμε και λίγο στον καθρέφτη...
Όχι για να χτενιστούμε...
